پلی(وینیلیدین فلوراید)، یا PVDF، چند ویژگی دارد که در برخی مصارف مزیت خاصی بدان می بخشد. این پلیمر، مقاومت الکتریکی بسیار بالایی داشته و در برابر شعله نیز به خوبی مقاوم است. با کنار هم قرار دادن همین دو خاصیت، به نظر می رسد که این پلیمر می تواند ماده ی مناسبی برای عایق کاری سیم های الکتریکی باشد؛ خصوصاً سیم هایی که درحین مصرف، داغ می شوند. از این رو، شما می بینید که این ماده برای عایق کاری سیم های رایانه ای که با آن کار می کنید نیز به کار رفته است. کابل های الکتریکی هواپیما هم با PVDF عایق شده اند، جایی که تقریباً همه ی قطعات روی مدارهای الکتریکی باید ضد آتش باشند. ضمناً این ماده از نظر شیمیایی هم مقاوم است، و به همین دلیل، می بینیم که در صنایع شیمیایی، PVDF به منظور تولید لوله ها و بطری ها و ظروف نگهداری مواد شیمیایی به کار می رود. رفتار آن در برابر تابش اشعه ی ماوراء بنفش چگونه است؟ PVDF در برابر آن هم مقاوم است. PVDF اغلب برای افزایش مقاومت پلی(متیل متاکریلات) در مقابل اشعه ماوراء بنفش، با آن آلیاژ می شود. PMMA در اثر اشعه ماوراء بنفش، تخریب می شود، به همین دلیل اگر بخواهیم پنجره هایی برای بیرون ساختمان از جنس PMMA بسازیم، باید آن را با PVDF آلیاژ کنیم.
نکته ی جالب دیگری درباره ی PVDF این است که ماده ای پیزوالکتریک است. بدین معنی که وقتی در یک میدان الکتریکی قرار گیرد، شکل خود را تغییر می دهد. از آنجایی که فلوئور بسیار الکترونگاتیوتر از کربن است، اتم های فلوئور، الکترون ها را از اتم های کربنی که به آنها متصل اند، به سمت خود می کشند. این پدیده، بدین معنی است که گروه های – CF2 – در زنجیر، به خاطر وجود بار جزیی منفی روی اتم های فلوئور و بار جزیی مثبت روی اتم های کربن، بسیار قطبی خواهند بود. بنابراین با قرار گرفتن در یک میدان الکتریکی، گروه های قطبی – CF2 – که می خواهند در جهت میدان آرایش یابند، حرکت می کنند و این امر موجب تغییر شکل نمونه می گردد.
حال اگر شما آن را در یک میدان الکتریکی متناوب قرار دهید، در حالی که ابتدا در جهتی، و سپس در جهت عکس آن تغییر شکل می‌دهد، نوسان خواهد کرد. این نوسان را می‌توان برای تولید صوت به کار گرفت. طرز کار بلندگوهای بسیار قوی پیزوالکتریک نیز به همین شکل است.
PVDF از طریق پلیمریزاسیون وینیلی رادیکال آزاد و از مونومر وینیلیدین فلوراید به دست می آید.
02432464407-9
پلی(وینیل کلراید) پلاستیکی است که در مغازه های لوازم ساختمانی، به عنوان PVC شناخته می شود. PVC است که لوله های پلیکا از آن ساخته می شوند . لوله های PVC در همه جا استفاده می شوند. اما PVC کاربردهای بیشتری دارد. پوشش های ساختمانی “وینیلی” که در خانه ها استفاده می شوند،از پلی(وینیل‌کلراید)ساخته شده اند. در داخل خانه، از PVC برای ساخت کف پوش استفاده می‌شود. در دهه ی هفتاد، اغلب برای ساختن باربندهای وینیلی ماشین ها از استفاده می شد.
PVC مفید است، چون در برابر دو چیز که از هم متنفرند مقاومت می‌کند: آب و آتش. به دلیل مقاومت در برابر آب، از آن برای ساختن بارانی، پرده های حمام و لوله های آب استفاده می شود. هم چنین به علت داشتن کلر، در برابر شعله مقاوم است. اگر سعی کنید آن را بسوزانید، اتم های کلر آزاد می شوند و از احتراق جلوگیری می کنند.
از لحاظ ساختاری، PVC یک پلیمر وینیلی است، شبیه پلی اتیلن. اما به طور یک در میان روی اتم کربن در زنجیر اصلی، یکی از اتم های هیدروژن با یک اتم کلر جایگزین شده است. این پلیمر از پلیمریزاسیون رادیکال آزاد وینیل کلراید تهیه می شود.
PVC یکی از آن اکتشافات عجیبی بود که در اصل دو بار رخ داد. حدود صد سال پیش، تعدادی از مدیران شرکت های آلمانی تصمیم گرفتند که با فروش وسایل روشنایی خانگی، از نوع چراغ هایی که با گاز استیلن روشن می‌شوند، پول زیادی به دست آورند. درست زمانی که آنها چندین تن استیلن برای فروش به کسانی که می‌خواستند لامپ هایشان را بخرند، تولید کرده بودند، ژنراتورهای الکتریکی جدید و کارآمد، پیشرفت کردند و قیمت روشنایی الکتریکی را آن‌قدر کاهش دادند که تجارت لامپ های استیلن خاتمه یافت. این امر باعث شد تا مقدار زیادی استیلن روی هم انبار شود.
بنابراین در سال ۱۹۱۲ یک شیمی دان آلمانی، به نام فریتز کلات ( Fritz Klatte ) تصمیم گرفت روی استیلن کار کند، و آن را با هیدرو کلریک اسید ( HCI ) واکنش داد. در این واکنش، وینیل کلراید تولید شد، ولی در آن زمان کسی نمی دانست با آن چه کار کند، پس او آن را روی قفسه گذاشت، جایی که با گذشت زمان وینیل کلرید پلیمریزه شد. او بدون اینکه بداند با PVC چه کار کند، آن را اختراع کرد. او با کارفرمایان شرکتش، یعنی گرایشایم الکترون ( Greisheim Electron )، که حق اختراع آن ماده را در آلمان ثبت کرده بودند، صحبت کرد. آنها هرگز نتوانستند یک مورد استفاده برای PVC پیدا کنند و در سال ۱۹۲۵ حق اختراع آنها منقضی شد.
سال ها بعد در سال ۱۹۲۶، یک شیمیدان آمریکایی به نام والدو سمو ( Waldo Semo )، که در B.F. Goodrich کار می‌کرد، به طور مستقل PVC را اختراع کرد. برخلاف شیمیدان های قبلی، او فهمید که از این ماده ی جدید، پرده ی حمام خوبی ساخته می شود. او و رئیسش در گودریچ حق اختراع PVC را در ایالات متحده ثبت کردند (ظاهراً رؤسای کالات هرگز برای ثبت PVC در خارج از آلمان اقدامی نکردند). پس از آن مصارف جدید بسیاری برای این ماده ی ضد آب شگفت انگیز کشف شد، و این بار PVC به یک موفقیت بزرگ تبدیل شد.
02432464407-9
پلی(وینیل استات)، یا به اختصار PVAc، یکی از آن پلیمرهای پشت صحنه و بی سروصداست. جاهایی که این پلیمر به کار می رود، برخلاف پلی اتیلن یا پلی استایرن، کاملاً مشهود نیست. PVAc دوست دارد پنهان شود. اما در عین حال اگر می خواهید آنرا بیابید، خیلی جاها می توانید پیدایش کنید. اگر کسی سطوح را جستجو کند، این پلیمر را می یابد. یکی از محل های مخفی شدن PVAc، بین دو قطعه چوبی است که به هم چسبانده شده اند. PVAc برای ساخت انواع چسب چوب، و نیز سایر چسب ها به کار می رود. کاغذ و پارچه ها اغلب دارای پوشش هایی شامل PVAc و عناصر دیگری هستند که برای براق کردن آنها استفاده می شوند.
PVC یک پلیمر وینیلی است و از طریق پلیمریزاسیون وینیلی رادیکال آزاد از مونومر وینیل استات ساخته می شود.
یکی از جاهای مورد علاقه ی PVAc برای مخفی شدن، داخل قوطی های رنگ است. PVAc نقش لاتکس را در رنگ لاتکسی آکریلیک بر عهده دارد. حتماً می پرسید که این به چه معنی است؟ قبل از اینکه PVAc بتواند در قوطی رنگ پنهان شود، باید آن را با NaOH و متانول وارد واکنش کنیم؛
با انجام این واکنش تمام گروه های استات را حذف می کنیم و به پلیمر دیگری، یعنی پلی(وینیل‌الکل) دست می یابیم. اما برای استفاده در رنگ ها، نباید تمام گروه های استات حذف شوند. می توانیم این واکنش را کنترل کنیم، بنابراین هنگامی که هنوز حدود۲۰% از گروه های استات روی پلیمر باقی مانده اند، واکنش را متوقف می کنیم. آنچه به دست می آید، کوپلیمری از پلی(وینیل الکل) و پلی(وینیل‌استات) است، و به همین دلیل پلی(وینیل‌الکل-کو-وینیل‌استات) نامیده می شود. این ماده، یک کوپلیمر تصادفی است که شبیه به پلی(وینیل‌الکل) است، به جز این که گاهی واحد تکراری وینیل استات در زنجیر ظاهر می شود؛
02432464407-9